عشق صادق یا لاف عشق

بخش اول….
☀️👈محبت مانند سکه‌ای است که دو رو دارد یک طرف عشق و علاقه به محبوب و روی دیگر آن خوف و ترس جدایی از محبوب. و هر چه درجه این محبت بیشتر می‌شود، خوف و ترس جدایی نیز بیشتر می‌شود.

🔷👈 بالاترین خوف و ترس از خدا را معصومین علیهم السلام دارند چرا که بالاترین عشق و علاقه و محبت نسبت به پروردگار را دارند آنقدر مجذوب دیدار حقّند که وقتی در مقابل خدا می‌ایستند از هرچه غیر خداست رها می‌شوند و فقط در لحظه وصال حبیب است که زخم‌هایشان را می‌‌توان مرهم نهاد و مدارا کرد، چون محو جمال محبوبند و از ترس جدایی از او چون مارگزیده به خود می‌نالند و می‌فرمایند: «مولای من! گیرم که بر عذاب تو صبر کنم ولی چگونه می‌توانم بر فراق و جدایی تو صبر کنم.»(۱)

🌹👈آری رسم اولیا این است که حاضرند عذاب خدا را بچشند به شرط آنکه به وصال حضرت دوست برسند و این عشق و ترس به وجود نمی‌آید مگر در سایه👈 ورع، 👈اجتهاد و👈 تقوی حال آنکه ائمه خود مجسمه تقوی و ورعند.

☀️👈امام علی علیه السلام می‌فرمایند: «یاری کنید مرا با پرهیز از گناه، تلاش، عفت و پاکدامنی و انجام وظیفه.»(۲) (گناه ما را از امام جدا می‌کند)

✅👈 بنابراین نمی‌توانیم بدنبال هوی و هوس بوده و ادعا کنیم که عاشق پروردگار خود هستیم. چون خداوند نیز در قرآن می‌فرماید: «و اما کسی که از مقام پروردگارش هراسید و نفس خود را از هوس بازداشت بی‌گمان پناهگاهش بهشت است.»(۳)

بخش دوم….
☀️👈به این مقام نخواهیم رسید مگر با معرفت که آن را نیز باید از معصومین کسب کنیم و ابتدا باید نسبت به خود آن عزیزان محبت داشته و حتی بسیار تلاش کنیم. زیرا که آن‌ها واسطه فیض الهی‌اند.

🌹👈امام باقر علیه السلام می‌فرمایند: «هر کس دوست دارد، که میان او و خدا پرده‌ای نباشد تا خدا را ببیند و خدا نیز به او نظر کند باید آل محمدصلی الله علیه و آله و سلم را دوست داشته باشد و از دشمنان آنان دوری گزیند و امامت آن‌ها را بپذیرد پس اگر چنین کند خدا بر وی نگریسته و او خدا را دیدار می‌کند.»(۴)

🔷👈دغدغه فکری ما چیست؟ آیا فقط به دنبال زندگی روزمره و مدگرایی و چشم و هم چشمی هستیم؟ فلان وسیله زندگیمان کمتر از دیگری نباشد؟ آیا فکر کرده‌ایم که حرف‌ها، رفتارها و کردارهایمان مورد رضایت امام عصر روحی فداه هست یا نه؟

☀️👈اکنون این سۆال مطرح می‌شود:

ما که در زمان غیبت یوسف زهرا علیه سلام به سر می‌بریم و ادعای دوستی با امام زمان را داریم آیا واقعاً امام زمان را دوست داریم یا دوستی و توسل ما به وجود آن نازنین به خاطر دوست داشتن خودمان و حل مشکلاتمان می‌باشد؟

از دو روش می‌توان پی برد که این محبت در وجود ما واقعی است یا تصنعی .

الف) یاد حضرت در دل هایمان:
هرگاه دوستی به ما بگوید: «هرگز فراموشت نمی‌کنم.» بسیار خوشحال شده و از گفته او لذت می‌بریم، ولی امام زمان علیه السلام می‌فرمایند:

✅👈 «ما در کارهای شما کوتاهی نمی‌کنیم و هرگز شما را فراموش نمی‌کنیم.»(۵)

با شنیدن این کلام زیبا چه اتفاقی در ما رخ می‌دهد؟ آیا فکر کرده‌ایم که امام به یاد ما هست ما چقدر به یاد ایشان هستیم؟ آیا یاد امام در زندگی ما جایی دارد یا نه؟

دلا رمز حیات از غنچه دریاب
حقیقت در مجازش بی‌کنایه است

ز خاک تیره می‌روید ولیکن

نگاهش بر شعاع آفتاب است.(۶)

پی نوشت:
۱٫ مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، دعای کمیل.
۲٫ نهج البلاغه، نامه ۴۵٫
۳٫ سوره نازعات / ۴۰ و ۴۱٫
۴٫ بحارالانوار، ج ۲۷، ص ۵۱٫
۵٫ احتجاج: ج ۲، ص ۴۹۷، مرحوم طبرسی.
۶٫ اقبال لاهوری.
التماس دعای فرج….🌺🌺🌺